Quantcast
Channel: ΑΝΩ ΛΕΧΩΝΙΑ - ΠΗΛΙΟ -
Viewing all 380 articles
Browse latest View live

Εκλογές και κάλπες

$
0
0
εφημερίδα ΣΚΡΙΠ 16-4-1895
Εκλογές, κάλπες κλπ
Πριν την καθιέρωση των ψηφοδελτίων και των σφαιριδίων ήταν η ψήφος στα πολύ παλιά χρόνια με κουκιά. Όσα ήταν τα κουκιά τόσες και οι ψήφοι.
Οι σχετικές φράσεις ήταν:
1. «Δε βγαίνουν τα κουκιά» θα πει πως δεν εκλέγεται κάποιος ή είναι λίγοι οι ψήφοι.
2. «Ψήφισα μονοκούκι», όταν κάποιος ψήφιζε μόνο έναν υποψήφιο ή κόμμα, ενώ είχε δικαίωμα περισσότερων.
Από τις εθνικές εκλογές της 14ης-17ης Μαΐου 1865 και ως τις βουλευτικές εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν είχαν ψηφοδέλτια για να ψηφίσουν, παρότι αυτά είχαν καθιερωθεί νωρίτερα. 
Χρησιμοποιούσαν «σφαιρίδια»  (μικρές μολυβένιες σφαίρες, μεγάλα σκάγια) που έριχναν στην κάθε κάλπη που ήταν χωρισμένη στα δύο.  Οι κάλπες ήταν τόσες, όσοι και οι υποψήφιοι.  Έτσι «ο ψηφοφόρος ελάμβανε εν σφαιρίδιον και εισήγε την χείραν εις τον σωλήνα». Ο Ελ. Βενιζέλος θέλησε στα 1911 να καταργήσει το «απαίσιον σφαιρίδιον, το αναχρονιστικόν κουκί…». Βρήκε εμπόδιο την αγραμματοσύνη-αναλφαβητισμό- των ψηφοφόρων σε πολύ μεγάλο ποσοστό! Από τον τρόπο αυτό της ψηφοφορίας βγήκαν οι φράσεις που κάποιες φορές ακούγονται ως σήμερα:
     1. «Θα το φάει το μαύρο» ή «Έφαγε μαύρο» ή «τον μαύρισα» .  Όταν ο ψηφοφόρος είχε την πρόθεση για αρνητική ψήφο ή έριχνε. Τότε το σφαιρίδιο-μπίλια έπεφτε στη μαύρη-αριστερή μεριά του ΟΧΙ της κάλπης.
     2. «Το έριξα δαγκωτό». Όταν οι φα­νατικοί αντίπαλοι του υποψηφίου ή του κόμματός του, δάγκωναν το σφαιρίδιο και σημαδεμένο να φαίνεται, το έριχναν μέσα, για να  φανεί στο μέτρημα. Το ίδιο συνέβαινε και με τους φανατικούς οπαδούς.
     4. Όταν ο ψηφοφόρος ψήφιζε θετικά «άσπριζε»τον υποψήφιο, ρίχνοντας το σφαιρίδιο στη δεξιά-λευκή θέση, στο ΝΑΙ. Το «όλα δεξιά» φαινομενικά δεν έχει καμία σχέση, αλλά ταιριάζει στην άσπρη πλευρά της  κάλπης!  
     5. Ο «κουμπάρος» ήταν ο αντιπρόσωπος του υποψήφιου βουλευτή και βρισκόταν πάνω στην «ψηφοδόχο», ελέγχοντας την κατάσταση. Οι πολλές κουμπαριές των πολιτικών είχαν κι αυτό το σκοπό!
     Ο βολιώτης Θεμιστοκλής Καρτάλης, στο ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ, γράφει: 
* Οι εκλογές του 1915 έγιναν χωρίς τη συμμετοχή των Βενιζελικών
 στις 6 Δεκεμβρίου με την κυβέρνηση Σκουλούδη. 
Τις εκλογές κέρδισε ο Ελ. Βενιζέλος.
** Οι Φιλελεύθεροι τότε είχαν σύμβολο την «ΑΓΚΥΡΑ».
6. Τέλος, «Καλό βόλι» ήταν η ευχή για εύστοχη βολή στη μάχη, των αγωνιστών της Επανάστασης ή και ευχή για τον τιμημένο θάνατό τους. Αυτή μετά πέρασε στις εκλογές για εύστοχη πολιτική επιλογή στις ψηφοφορίες με τα σφαιρίδια, αλλά κι ως σήμερα.

«Καλό βόλι» λοιπόν, σ'όλες/ους μας!

Το σφάξιμο του νταουλιού

$
0
0

Για το έθιμοτου σφαξίματος του νταουλιού στα χωριά του Πηλίου, έχουμε αναφερθεί κι (ΕΔΩ).
Σήμερα θα δούμε, πώς οι παλιοί Βολιώτες απόχτησαν οικόπεδα στην νεοανεγειρόμενη πόλη σε εξευτελιστικές τιμές από τους Ανωβολιώτες, που τα είχαν στην κατοχή τους. Όλα αυτά έγιναν στο τέλος του 19ου αιώνα!
Είναι γνωστό από τα γραπτά των Δημητριέων (Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγορίου Κωνσταντά) στην «Νεωτερική Γεωγραφία» τους πως οι κάτοικοι της πόλης διέμεναν -στα γειτονικά σημερινά προάστια- στους πρόποδες του βουνού, δηλαδή στον Άνω Βόλο και στα «Περιβόλια» (Μπαξέδες). Οι Ανωβολιώτες όπως άλλωστε κι όλοι οι Πηλιορείτες δεν είχαν σε υπόληψη τα παραθαλάσσια κτήματα που τα ονόμαζαν «μαμάτσες», «βαρκά» κι «αρμύρες». Αυτά  ήταν γεμάτα βούρλα, αλμυρίκια και ραγάζια(=καλαμιές-ψάθες). Δεν ήταν το χειμώνα εύκολα προσπελάσιμα και το καλοκαίρι γεμάτα ελονοσία! Χώρια που η καλλιέργειά τους ήταν προβληματική. 
Έτσι αυτά τα έδιναν προίκα στους  γαμπρούς τους  που δεν πολυσυμπαθούσαν!
Όταν λοιπόν άρχισαν να βγαίνουν απ’ το Κάστρο οι έμποροι θέλοντας να κάνουν τα «Νέο Μαγαζεία» έψαχναν για οικόπεδα. Τα υπάρχοντα κτήματα που δεν απέδιδαν γεωργικό εισόδημα, πήραν αξία. Έγιναν περιζήτητα και η τιμή του ανέβηκε κατακόρυφα, αφού οι αγοραστές έδιναν περισσότερα χρήματα από την αξία τους ως χωράφια. Οι Ανωβολιώτες άρχισαν να πουλάνε, αφού έπαιρναν υψηλότατο γι’ αυτούς τίμημα. Μαζί με τους πλούσιους εμπορευόμενους Βολιώτες άρχισαν να ζητάνε οικόπεδα και Μακριντζιώτες, Πορταρίτες και άλλοι Πηλιορείτες που έβλεπαν να αναπτύσσεται η πόλη.
Η χαρά των πωλητών ήταν μεγάλη, αφού έπαιρναν πολλά χρήματα για τις «αρμύρες» τους, κομμάτια γης μη αποδοτικά. Αυτό έπρεπε να συνοδευτεί με γλέντι για το «κελεπούρ’»! Κι έτσι γινότανε.
Τότε τα γλέντια στηνόταν για κοινωνικούς λόγους (αρραβώνες, γάμοι, βαφτίσια, γιορτές) και απαραίτητη ήταν η συνοδεία ορχήστρας, των «νταουλιών». Αυτά ήταν ο ζουρνάς και το νταούλι. Στηνόταν όμως και για την περίπτωση της πώλησης.
Φίλοι, συγγενείς και γνωστοί μαζευόντουσαν στο σπίτι  αυτού « απ’ μπαλώθ’κε» και ξόδευε αρκετό μέρος του εισπραχθέντος τιμήματος. 
Το κατηχωρίτικο και πορταρίτικο κρασί έρρεε άφθονο και συμπλήρωνε τον ψημένο τράγο! 
Ο χορός κρατούσε καλά με τουφεκιές και ζητωκραυγές! Ζητωκραυγές στην υγεία των κορόιδων που πλήρωσαν τόσα λεφτά για μια …αγορά άχρηστη! Και η κορύφωση ερχόταν με το «σφάξιμο του νταουλιού», εθίμου όχι αιματηρού, μα θορυβώδικου!

Ο οικοδεσπότης που παρέθετε και το συμπόσιο, έπαιρνε ένα μαχαίρι και έσκιζε το δέρμα-μεμβράνη του νταουλιού πληρώνοντας όσα του έλεγε ο τυμπανάρης-νταουλτζής. Ακουγόταν τότε ο δυνατός ήχος του αέρα που έφευγε και αυτό το γλέντι τελείωνε! 
Σε άλλη αγοραπωλησία πάλι γινόταν το ίδιο. 
Κάθε «ζεύκ’» και ένα νέο σφάξιμο νταουλιού και μάλιστα με συναγωνισμό! 

Γιάννης Κορδάτος (1)

$
0
0
Το ιστολόγιο αυτό μαζί με τα τοπικά θέματα, έχει σκοπό να αναδείξει και τους σημαντικούς ανθρώπους του τόπου μας, που κατά καιρούς διακρίθηκαν σε διάφορους τομείς. (βιογραφίες-έργο- εργογραφίες)
Ανάμεσα στους πνευματικούς ανθρώπους της Μαγνησίας εξέχουσα θέση κατέχει κι ο ζαγοριανός  ιστορικός και πολυγραφότατος συγγραφέας, αλλά και δημοσιογράφος Γιάν(ν)ης Κορδάτος. 
Το πολυσέλιδο βιβλίο του ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ-1960, είναι για τους Πηλιορείτες, ένα από τα βιβλία που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζουν και να μελετήσουν.
Ο Γιάννης Κορδάτος ανάμεσα στους μεγάλους πνευματικούς άντρες 
της περιοχής μας.
(Χαρακτικό του Γουρζή στο Δημαρχείο Βόλου).
Η βιογραφία του Γ.Κορδάτου παρακάτω, είναι από την εισαγωγή στο βιβλίο του «ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑΣ» Γ΄έκδοση, ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, Αθήνα 1974. Είναι γραμμένη από τον Θανάση Χ. Παπαδόπουλο.
 Επειδή είναι αρκετά αναλυτική και περιέχει και την εργογραφία του, την αντέγραψα. 
 
(Υπάρχει και συνέχεια)

Γιάννης Κορδάτος (2)

Γιάννης Κορδάτος (3)

$
0
0
Συνέχεια από  Κορδάτος (2)και Κορδάτος (1) 
Η προτομή του Γιαν. Κορδάτου στον Άγιο Γεώργιο στη Ζαγορά.
Αρχικά είχε τοποθετηθεί στο χώρο έξω από την ιστορική  Βιβλιοθήκη Ζαγοράς.
Την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών 

εξοβελίστηκε σε αποθήκη του σπιτιού του. 
Στα 1974 τοποθετήθηκε ξανά όπου και βρίσκεται, σε πλάτωμα στο σταθμό
κάτω απ'την πλατεία του Αγ. Γεωργίου, παρά τις ανιστόρητες αντιδράσεις πολλών. 

Δεκέμβρης!

$
0
0
Καλό μήνα!
Ας τον υποδεχτούμε μ'έναν πίνακα του αυτοδίδακτου λεχωνίτη ζωγράφου 
Θανάση Δεληγιάννη.

Παροιμιαστήριο (1)

$
0
0
Ο ζαγοριανός οικουμενικός πατριάρχης Καλλίνικος Γ’ (1713-1791) έγραψε πολλά συγγράμματα και τα χάρισε στην πατρίδα του «προς ωφέλειαν των κατά καιρούς διδασκόντων και διδασκομένων». 
Μαζί με τ’ άλλα έγραψε και το: «Σημειώσεις, ύμνοι εκκλησιαστικοί , ποιήματα και επιστολαί : Αποφθέγματα απλά δια τους αμαθείς».
Είναι ο 101 χειρόγραφος Κώδικας της Βιβλιοθήκης της Ζαγοράς, υπερβολικά φθαρμένος, όπως λέει ο Βαγγέλης Σκουβαράς που τον αντίγραψε. Η δημοσίευση του «Ζαγοριανού Παροιμιαστηρίου» έγινε για πρώτη φορά στον γιορταστικό τόμο για τα ογδόντα χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, στα ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, του 1961.
Το μέρος τού με ποικίλο περιεχόμενο Κώδικα, περιέχει αποφθέγματα και παροιμίες για χρήση των «αμαθών(αγράμματων) ανθρώπων». Ο ίδιος ο συγγραφέας καταγράφει «1283 παροιμίες και αποφθέγματα» με περιεχόμενο θρησκευτικό, πατριωτικό, θεραπευτικό, διατροφικό, ψυχολογίας εμπορικής, ψυχολογίας των αποδήμων, των ναυτικών κλπ. Ο ανιψιός του πατριάρχη και βοηθός του Ευστάθιος Νικολάου, αντίγραψε από σημειώσεις ή άλλο χειρόγραφο τη συλλογή του Καλλίνικου, μεταξύ των ετών 1780-5. Είναι γραμμένο το σύνολο των παροιμιών στις σελίδες 233-267, με 43 περίπου στίχους ανά σελίδα, όπως γράφει ο Βαγγ. Σκουβαράς.  
Ας δούμε σε συνέχειες αυτή τη σπουδαία συλλογή που περιέχει παροιμίες από την εποχή του μεσαίωνα ως σήμερα, καθώς και παροιμίες τοπικές αλλά και πανελλήνιες.
Σελίδες που περιέχουν "παροιμίες"από 329-410, σύμφωνα
με την αρίθμηση της καταγραφής από τον Βαγγ. Σκουβαρά.
(Αντίγραφο από Βιβλιοθήκη Ζαγοράς)
Άλλος τα θρέφει κι άλλος τα αρμέγει.
Εις τας πολλάς φιλίας η υπόκρισις.
Η ματαία ελπίς ξυπνητόν όνειρον.
Σαν σμίξης με κακούς, κακά θα νάχης.
Ο δια λόγου του κακός, ου καλός δια άλλον.
Υπόφερε το μικρόν, δια να φύγης το μεγάλον.
Μακρύνου από την φωτίαν, δια να μην καής.
Ο ευτυχής μακρύνει από τον Θεόν. Ο δυστυχής πλησιάζει.
Να φοβάσαι από άνθρωπον, οπού δεν φοβάται τον Θεόν.
Όστις δεν ζη καλά, καλά να μην ζη.
Όστις εύκολα πιστεύει, εύκολα πλανάται.
Όστις δεν φοβείται το μικρόν, πίπτει εις μέγα κακόν.
Όστις δεν ψηφά το ολίγον, μήτε το πολύ.
Γλυκό χωρίς πικρό δεν είναι.
Μην είσαι απρόκοπος, ανάξιος, αργός, οκνηρός.
Δίωκε το καλόν σου, την ευτυχίαν σου.
Από τον πολύν καρπόν, τσακίζεται το δένδρον.
Αγάπη είναι να αγαπάς την ψυχήν σου.
Το έχει σου, αν δεν το ορίζης, σε ορίζει.
Όταν η κεφαλή παραφρονήση, πλησίον η νόσος σώματος και ο θάνατος.
Η αγάπη δεν κρύπτεται.
Τα δώρα ποιούσι φίλους.
Η εν ομονοία ζωή μακαρία.
Μην ψαρεύεις,όπου δεν είναι ψάρια.
Κατά τον βασιλέα και το υπήκοον.
Δεν είναι γλυκύτερον από την ελευθερίαν.
Η ζωή, άνθος καιρού φαινόμενον.
Ουδείς ψαρεύει χωρίς δόλωμα.
Ο ακριβός και εξοδιαστής εύκολα συμφωνούσι.
Με γλυκούς λόγους πλανά τις τον άλλον, και πρόσεχε.
Τους τρελούς πρέπει να τους φυλάττουν.
Ουδέν κάλλιστον, ως το όμοιον με το όμοιον.
Όριζε του λόγου σου να μην πέσης.
Μην κολυμβάς πολλά βαθιά, μην κινδυνεύσης πολλά.
Το χαμηλότερον, βεβαιότερον.
Τα δώρα είναι φαρμάκι, όταν εχθρός σε χαρίζη.
Μη συλλογίζεσαι αργά, αλλά πριν γενή το κακόν.
Θέλει λάβη  κάθε ένας κατά τα έργα του.
Κάμνε ό δεν μετανοείς ύστερον.
Κρείττον εις το σπίτι ή εις κακόν δρόμον.
Ο νέος οίνος σπα το βαρέλι του.
Μη παρατραβάς το σκοινί.
Δύο σβηστά κηριά, δεν ανάπτει το ένα τ’ άλλο.
Το ψεύμα λυώνει ωσάν η χιών.
Παπούτζι από τον τόπον σου και ας είν’ και μπαλωμένον.
Μη βλέπεις τα φαινόμενα, αλλά τα ερχόμενα.
Πρόσεχε από παγίδας.
Βλέπε πρώτα τι θα κάμης.
Όστις περιπατεί ελαφρά, πηγαίνει μακρά.
Μεγάλες φαντασίες, μεγάλα πλούτη.
Προς ένα ένας, αρκετόν.
Κράτει ό έχεις.
Έχε καθρέπτην τα μαθήματα.
Μην αφίνης να σε καταπατώσι.
Μην πιστεύεις εύκολα.
Ίσαζε το δένδρον όσον είναι μικρόν και λυγά.
Η ανατροφή υπερβαίνει την φύσιν.
Η καλή ημέρα φαίνεται από το πουρνό.
Να αλλάξη ήθος, δύσκολον.
Δύσκολον να διορθώσης γέροντα.
Παλαιόν στραβό δεν ισάζει.
Ειπέ με με ποιον συναναστρέφεσαι, να ειπώ την καρδιά σου.
Όστις με λύκον συναναστρέφεται, μανθάνει να αρπάζη.
Όστις με γάδαρον συναναστρέφεται μανθάνει να γκαρίζη.
Ο με κακούς συναναστρ[εφόμενος] κακά, με καλούς καλά.
Ο κοιμώμενος με σκύλλους, ξυπνεί με ψύλλους.
Όποιος υπάγει στον μύλον, αλευρώνεται.
Ο έχων γείτονα κακόν, το έχει από το πουρνόν.
Όστις αγγίξει το κατράνι, μουρδαρεύεται.
Η κακή συναναστροφή φουρκίζει (οδηγεί στη φούρκα, κρεμάλα) τους ανθρώπους.
Είς λυπημένος λυπεί εκατόν.
Η φωτιά είναι αιτία του καπνού.
Από σκαλί σκαλί, ανεβαίνει την σκάλα.
Κάλλος  χωρίς φρόνησιν δεν αξίζει τι.
Το στεφάνι δεν κάνει το κρασοπωλείον.
Το κοινόν κακόν δια όλους είναι.
Η αγάπη μανθάνει να τραγωδή.
Η καλή φύλαξις αποδιώκει πολλά.
Όσον το κακόν συνεχές, κυβερνήσου.
Αν δεν ιδή το μάτι, η καρδιά δεν αναστενάζει.
Μην αγοράζης διαμάντια την νύκτα.
Με το φως του κηριού, κάθε άσχημον φαίνεται ωραίον.

Γιάννης Κορδάτος (2)

$
0
0
Συνέχεια από  Κορδάτος (1) 
Παρακάτω υπάρχει η βιβλιογραφία του Κορδάτου. Κάποια βιβλία του υπάρχουν ακόμη στο εμπόριο, κάποια σε παλαιοβιβλιοπωλεία και κάποια ψηφιοποιημένα στο διαδίκτυο. Αν σας ενδιαφέρουν, μπορείτε να τα αναζητήσετε 
Όμως το πολυσέλιδο βιβλίο του (1015 σελίδες!) ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ είναι τουλάχιστον για τους Πηλιορείτες και τους Βολιώτες "σημείο αναφοράς". 
Αυτήν τη σπουδαία ιστορική μελέτη πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζουν και να διαβάσουν, όσοι/ες θέλουν να ξέρουν την Τοπική Ιστορία μας.
Εκδόσεις 20ος ΑΙΩΝΑΣ, 1960
 Επίσης Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΤΤΑΛΟΜΑΓΝΗΣΙΑΣ - Α΄έκδοση & Β΄έκδοση (συμπληρωμένη και διορθωμένη από τον ίδιο το συγγραφέα, σελίδες 165). 
Α΄ έκδοση, 1930
 Β΄έκδοση ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, Αθήνα 1983
Η προτομή του Γιαν. Κορδάτου στον Άγιο Γεώργιο στη Ζαγορά.
Αρχικά είχε τοποθετηθεί στο χώρο έξω από την ιστορική  Βιβλιοθήκη Ζαγοράς.
Την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-74)

εξοβελίστηκε σε αποθήκη του σπιτιού του. 
Στα 1974 τοποθετήθηκε ξανά όπου και βρίσκεται, σε πλάτωμα στο σταθμό
κάτω απ'την πλατεία του Αγ. Γεωργίου, παρά τις ανιστόρητες αντιδράσεις πολλών. 
(Περισότερα για την προτομή του, μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο του Νικ. Διαμαντάκου "Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς", Βόλος 2014, 
απ'όπου και το αντίγραφο)

Του Αγίου Τρύφωνα

$
0
0
Σήμερα  1ηΦεβρουαρίου είναι η γιορτή του Αγίου Τρύφωνα.
Στο Πήλιο, αλλά και σ’ όλην την Ελλάδα γιορτάζουν ή γιόρταζαν (γιατί σήμερα πολλοί θεωρούν πως τα λαχανικά τα παράγει το …μανάβικο του μάρκετ !) οι γεωργοί και έχουν/είχαν τον Άγιο για προστάτη τους.
Η μέρα της γιορτής του συμπίπτει με την αρχή των κλαδεμάτων του αμπελιού και των άλλων οπωροφόρων δέντρων, γι’ αυτό και ο άγιος εικονίζεται με κλαδευτήρα στο χέρι!
Παλιά εκκλησιάζονταν και τελούσαν αγιασμό. Και ενώ οι παπάδες των χωριών όλους τους μήνες την πρωτομηνιά «φώτιζαν» αγιάζοντας  τα σπίτια του χωριού, σαν σήμερα όλοι οι γεωργοί έπαιρναν τον αγιασμό από το Ναό. Μ’ αυτόν ράντιζαν τους κήπους , τα περιβόλια, τα αμπέλια και τους μπαξέδες τους για να έχουν «σιαμπρουστά, καλή σουδειά», αλλά και να προστατευτεί η σοδειά από διάφορους εχθρούς, όπως ακρίδες, ζωύφια κ.ά. !
Πίστευαν πως ο Τρύφων (>τρυφ-ερά) προστατεύει τα «τρυφερά» δηλαδή τα φυτά! Αν η παραγωγή δεν πήγαινε καλά, τότε αιτία ήταν πως δεν «σήκωσαν ύψωμα» ή δεν έκαναν «αρτοκλασία» τη μέρα της γιορτής!  
Η Εκκλησία μας έχει στο Ευχολόγιο, ευχή-εξορκισμό που διαβάζεται ολόκληρη στους ναούς. Αυτή εξορκίζει τους εχθρούς των φυτών. Εδώ υπάρχουν κάποια ενδεικτικά τμήματα. Επίσης παρατηρήστε την προτελευταία «οικολογική» παράγραφο:
Μ’ αυτήν τη λαϊκή πίστη και δοξασία, σας εύχομαι  Καλό μήνα!

ΥΓ. Επίσης για τον Άγιο Τρύφωνα διαβάστε και στο ΦΙΡΙΚΙ

Συμόγιορτα

$
0
0
Με τη χθεσινή γιορτή του αγίου Τρύφωνα (ΕΔΩ), προστάτη των τρυφερών (λαχανικών), των γεωργών και των καλλιεργειών τους, άρχιζε η τριήμερη μικρή γιορταστική περίοδος γνωστή ως «Συμόγιορτα», με κέντρο τη γιορτή της Υπαπαντής.
Τώρα, θα αναφερθούμε στην Υπαπαντή και τον άγιο Συμεών, που θα γιορτάζει αύριο δίνοντας και το όνομά το στο τριήμερο.
Σήμερα 2 του Φλεβάρη, είναι η ανάμνηση της υποδοχής -Υπαπαντής-του Χριστού στα Ιεροσόλυμα και στο Ναό από τον γέροντα προφήτη και δίκαιο Συμεών, σαράντα μέρες από τη Γέννησή του και τριάντα τρεις από την Περιτομή. Είναι μία από τις σταθερές δεσποτικές γιορτές.
Είναι επίσης γνωστή η ευχή που λέγεται στο τέλος των ακολουθιών στις εκκλησίες, και είναι ευαγγελική ρήση. 
Την είπε ο Συμεών υποδεχόμενος στα χέρια του το νήπιο Χριστό: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη,ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου,ό ητοίμασας κατά το πρόσωπον πάντων των λαών,φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ».
Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος πάντα, όταν «σαραντίζουν» όλες οι λεχώνες φέρνουν τα μωρά τους στους ναούς, όπου οι ιερείς ευλογούν αυτά και τις μητέρες δίνοντάς τους την ευχή. Ως την ημέρα της ευλογίας οι νέες μάνες θεωρούνται «ακάθαρτες, οπότε η ευχή που «παίρνουν» από τον ιερέα είναι ευχή «καθαρμού» που πρέρχεται από την αρχαιότητα. Αυτό το γεγονός ήταν, που παλιότερα κρατούσε για σαράντα ημέρες τις λεχώνες μέσα στο σπίτι τους!
Στο Ευχολόγιο της εκκλησίας μας, υπάρχουν εκτενείς ευχές. Εδώ, κάποια τμήματα που αναφέρονται στη μητέρα και το βρέφος, όταν «σαραντίζει»:
Στην Κρήτη την ημέρα αυτή οι μυλωνάδες είχαν αργία τη «Μυλιαργούσα». Στην Καλαμάτα βέβαια, είναι πολιούχος της πόλης.
Την αργία των τριών ημερών κρατούσαν όλοι οι αγρότες για να μην «ρίξει χαλάζι» και καταστρέψει τις καλλιέργειες. Επίσης με τις αλλαγές του καιρού έκαναν προβλέψεις που έχουν μείνει σαν παροιμίες:
-Του Αϊ-Τρυφώνη μην δουλέψεις και τα χέρια σου κλαδέψεις.
-Η κυρά η Παπαντή διώχνει τις γιορτές με το αντί.
-Καλοκαιριά της Υπαπαντής, μαρτιάτικος χειμώνας.
-Ότι ημέρα κάμει της Παπαντής, θα την κάνει σαράντα μέρες.
-Υπαπαντή καλοβρεγμένη, η κοφίνα γεμισμένη.
-Παπαντούλα βροχερή και τ’ αλώνια σαν σωροί.
-Παπαντούλα χιονισμένη, και τ’ αμπάρια γιομισμένα.
Ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος, γιορτάζει την 3ημέρα του Φλεβάρη την επόμενη της γιορτής. Αυτό γιατί είναι το κύριο πρόσωπο που πήρε μέρος στο θρησκευτικό γεγονός της Υπαπαντής (=υποδοχής, προϋπάντησης). Πάντα γίνεται αυτό στις γιορτές (βλ. 26/12 της Παναγίας, 7/1 του Προδρόμου κλπ).
Ο λαός μας ονομάζει τον άγιο  Συμεών, Συμιό ή Σημιό. Ήταν (όπως και στον άγιο Τρύφωνα >τρυφερά) παρετυμολογική σημασία του ονόματος Συμεών >Συμιός > Σημιός >σημειώνω, σημείο,σημάδι >σημείωμα! Είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει συχνά στις λαϊκές δοξασίες πχ Άγιος Ονούφριος >Αϊ-Ρούφης, Άγιος Ισίδωρος >Αϊ-Σίδερος κ.ά.
Πίστευαν λοιπόν και στο Πήλιο, πως είναι ο άγιος που «σημαδεύει» τα παιδιά όντας στην κοιλιά της μητέρας τους, αν οι ίδιες και η οικογένειά τους δεν τον τιμούσαν! Έτσι οι έγκυες τιμούσαν ή φοβόντουσαν τον άγιο και δεν εργάζονταν ανήμερα της γιορτής του, μη και «σημειώσει-σημαδέψει» τα έμβρυα.
Την ίδια μέρα απέφευγαν να τις ακουμπήσει κάποιος στην κοιλιά, για τον ίδιο λόγο. Σε άλλα μέρη της Ελλάδας  φορούσαν τη μέρα αυτή το εμπρός πίσω των φορεμάτων τους οπότε αν  κάποιος τις ακούμπαγε, να «σημειωνόταν» το παιδί στην πλάτη του κι όχι μπροστά!

Το «Νυν απολύεις τον δούλον σου» που είπε ο γερο-Συμεών, έχει μείνει επίσης σαν φράση και λέγεται από κάποιον που νομίζει πως μπορεί πια να πεθάνει ήσυχος γιατί εκπληρώθηκε η επιθυμία του ή ότι τελείωσε  κάτι ευχάριστα.

Η κρήνη του Τοπάλειου Σχολείου

$
0
0
Με το όνομα της δωρήτριας και την αφιέρωση! 
Σήμερα με το όνομα και την αφιέρωση ...σοβατισμένη
και ασπρισμένη!!
Αγαπητοί/ές, παρακαλώ ας συγκρίνουμε τις δυο φωτογραφίες που έχουν διαφορά εβδομήντα περίπου χρόνια!
Η Σοφία Π. Τοπάλη στα 1927 έφτιαξε με δαπάνη της τη μαρμάρινη κρήνη στην αυλή του λεχωνίτικου Σχολείου -όπως κι ο πατέρας της το διδακτήριο Λεχωνίων στα 1926- με επιγραφή στο αέτωμα το όνομά της και την αφιέρωση «ΤΗ ΜΑΘΗΤΙΩΣΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΛΕΧΩΝΙΩΝ».  
Σήμερα αυτή δεν υπάρχει, αφού έχει αφαιρεθεί ή καλυφθεί από σοβά και έχει ασπριστεί!
Τη διαπίστωση-σύγκριση έκανε μια απ’ τις συγγενείς της Λουκίας Τοπάλη, όταν είχαν επισκεφτεί το χωριό, ψάχνοντας το γεγονός του τραγικού τέλους των γυναικών.(ΕΔΩ) 
Είχε δει τη σχετική ανάρτηση (ΕΔΩ)με την παλιά φωτογραφία και ρώτησε απορημένη.
Δεν σας κρύβω πως ξαφνιάστηκα κι ένιωσα αμηχανα, γιατί ούτε καν το είχα προσέξει κι ούτε θα μου περνούσε ποτέ απ΄ το μυαλό!
Πότε ακριβώς, ποιοι, ποιος και γιατί το έκαναν δεν είναι γνωστό, αν και σε άλλους παλιότερους καιρούς με τα πολιτικά πάθη οξυμένα, είναι εύκολο να το φανταστεί κάποιος…
Είναι γνωστή η θλιβερή ιστορία της δωρήτριας και της μητέρας της με τον απαγχονισμό τους στην Κατοχή από τους Γερμανούς κατακτητές και τους συμπατριώτες μας συνεργάτες τους, καθώς και η ρήση της την ώρα του απαγχονισμού:  «Έκανα ό,τι έπρεπε να κάνει κάθε Ελληνίδα»!
Εμείς οι «ευεργετηθέντες αχάριστοι» συγχωριανοί, γίναμε οι εχθροί της!  Ακόμη και μετά τη θυσία της, ως και το όνομά της ενοχλούσε! 
Υπάρχει άραγε παρακάτω;

Γεώργιος Δημόπουλος

$
0
0
Ο Γεώργιος Δ. Δημόπουλος,
υπήρξε ένας πρωτοπόρος επενδυτής και εργοστασιάρχης της προπολεμικής εποχής στα Άνω Λεχώνια.
Ήταν γιος του Δημητρίου Δημόπουλου, της γνωστής καραμπασιώτικηςοικογένειας. Είχε τρία ακόμη αδέλφια. Το Νικόλαο (αγρότη & έμπορο φρούτων), τον Λεωνίδα (αγρότη) και τον Κων-νο (φοιτητή της Εμπορικής). Ο Νικόλαος έζησε στα Άνω Λεχώνια, ο Λεωνίδας στον Άγιο Βλάσιο και ο Κων-νος στο Βόλο και στην Αθήνα όπου πέθανε σε νεαρή ηλικία. Ήταν συμφοιτητής με τον Νικ. Αρκουδογιάννη μετέπειτα καθηγητή της Εμπορικής Θεσ/κης και δωρητή της Κοινοτικής βιβλιοθήκης Αγ. Βλασίου.
Ο Γιώργος, νεαρός σε ηλικία 14 ετών, ξενιτεύτηκε στη Νότια Αφρική -Νοτιοαφρικανική Ένωση- όπου και έμεινε πολλά χρόνια πλουτίζοντας κοντά στο θείο του. Ήταν σύζυγος της δραστήριας επίσης Ιφιγένειας Σοφοκλή Αλπάκη, που ήταν το δεξί του χέρι στις επιχειρήσεις.
Ήταν καλλίφωνος και βροντόφωνος και βοηθούσε στο ψαλτήρι της εκκλησίας, διαβάζοντας τα Αναγνώσματα. Το ίδιο καλλίφωνος ήταν κι ο καραμπασιώτης πατέρας του, που είχε το προσωνύμιο «Λαλιώτης».
Το εργοστάσιο Γ.Δημόπουλου στη ρεματιά Κουφάλας
με τις παλιές αποθήκες του ΣΠΟΛΚ, κάτω από το δρόμο
που οδηγεί στον Αϊ-Βλάση.
Ο οικισμός, είναι ο προσφυγικός συνοικισμός Άνω Λεχωνίων

και δυσδιάκριτο πίσω από τον πλάτανο το σπίτι Δημόπουλου.
Επιστρέφοντας στα Λεχώνια αγόρασε το κτιριακό συγκρότημα του ΣΠΟΛΚ (ΕΔΩ)από την Εθνική Τράπεζα που το είχε κατασχέσει, αφού ο συνεταιρισμός είχε πτωχεύσει, στα 1934. Τότε αγόρασε και τη γύρω περιοχή, όπου πάνω απ’ το εργοστάσιο έχτισε το υπάρχον και σήμερα πέτρινο σπίτι του, σε σχέδια του βολιώτη αρχιτέκτονα μηχανικού Μήτσου Κασσιόπουλου, με μαστόρους τους λεχωνίτες Παναγιώτη-πατέρα και Θόδωρο-γιο Ζουμπούλη. Σ’ αυτό το σπίτι έπεσε και η πρώτη τσιμεντένια «ταράτσα» στα Άνω Λεχώνια!  
Βέβαια την ίδια εποχή μπορούσε να αγοράσει πολλά ακίνητα ή κτήματα στο Βόλο και τα Λεχώνια. Αυτός προτίμησε να επενδύσει πολλές χιλιάδες χρυσές λίρες δραχμοποιώντας τες (2.000.000 δραχμές) δημιουργώντας στα ήδη υπάρχοντα κτίρια: 
α) εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής και δίκτυο διανομής ρεύματος στα Άνω Λεχώνια,
β) αλευρόμυλο, γ) λαναριστήριο, δ) παγοποιείο και ε) τον κινηματογράφο «ΦΡΥΝΗ» (ΕΔΩ).
Τα κτίρια τα ανακαίνισε και εκποίησε κάποια υλικά από τον παλιό Συνεταιρισμό, όπως τον τεράστιο λέβητα και τα άλλα μπακιρένια καζάνια. (Η μεταφορά του τεράστιου ατμολέβητα στο εργοστάσιο του ΣΠΟΛΚ, με τότε πρόεδρο το Γεωργ. Λιβανό, έγινε με δημοτικό οδοστρωτήρα τονΑπρίλιο του 1924! Αυτόντον  πούλησε 1000000 δρχ ο Δημόπουλος.)
Το μεγάλο όμως για τότε έργο που έκανε, ήταν η υδρομάστευση των πηγών με μικρό φράγμα του ποταμού Κουφάλας, στην περιοχή Τζοάνη. 
Ο υδραύλακας στους Αγ. Αναργύρους
Επίσης το συνοδό έργο, ο τσιμεντένιος χτιστός αγωγός μεταφοράς του νερού ως το εργοστάσιο, που περνά από τη δυσπρόσιτη περιοχή του Παλιόκαστρου και από το ναΐδριο των Αγίων Αναργύρων. Ο ίδιος υδραύλακας ως τα σήμερα χρησιμοποιείται για την άρδευση του μεγαλύτερου μέρους των αγροκτημάτων των Άνω Λεχωνίων.
Εκεί στα κτίρια της ρεματιάς όπου παλιά υπήρχε ο Μπας μύλος του Νικολάου Μυλιώνη και μετά του Αποστόλου Κοκοσλή, ακριβώς δίπλα τους, κάθε Πρωτομαγιά (ΕΔΩ)μαζεύονταν Λεχωνίτες και Βολιώτες γλεντώντας, δημιουργήθηκε για πολλά χρονιά μια επιχείρηση πρωτοποριακή για το χωριό. Για πολλά χρόνια ο μύλος Δημόπουλου άλεθε τα στάρια που έφερναν οι χωρικοί απ’ τον κάμπο. Στην περίοδο της Κατοχής, πάλι άλεθε τα λιγοστά δημητριακά της περιοχής ή αυτά που προέρχονταν από ανταλλαγή με λάδια.
Ο χώρος του εργοστασίου κατά την περίοδο της Κατοχής, χρησιμοποιήθηκε ως αίθουσα συνεδρίασης της ΕΠΟΝ με πρόεδρο τη γνωστή Αθηνά Καλαμακιώτου. (ΕΔΩ) Βέβαια ο Δημόπουλος δεν είχε κάποια σχέση μ’ αυτό και με τις αντιστασιακές οργανώσεις κι είναι άγνωστο πώς και γιατί παραχώρησε το χώρο του.
Τη δεκαετία του ‘30 ξεκίνησε και η παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος με υδροστρόβιλους. Το ρεύμα το διέθετε στα σπίτια του χωριού, που ήταν κυρίως πάνω σε κεντρικούς δρόμους καθώς και στο φωτισμό κεντρικών του σημείων, σε περιορισμένο βέβαια επίπεδο. (Γνωστή είναι η υπάρχουσα σιδερένια κολώνα στο κέντρο του χωριού, απομεινάρι εκείνης της εποχής, όπου πάνω της οι κατακτητές Γερμανοί και οι συνεργάτες τους, κρέμασαν τρεις άντρες στις 12-5-1944).
Η ιστορική κολόνα-μνημείο στο σταθμό
(από το Google-
Street View)
Ήταν το παλιό δίκτυο πριν τη ΔΕΗ που απομεινάρια του υπάρχουν ακόμη στο χωριό.  Τέτοια όμοια εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής υπήρχαν ακόμη σε Βόλο (σήμερα Παλιά Ηλεκτρική), Δράκια, Αϊ-Λαυρέντη(στις πηγές Αϊ-Γιάννη που ανατινάχτηκε από τους αντάρτες), Αργαλαστή κι αλλού. Η παραγωγή ρεύματος έγινε πάνω στα πρότυπα της παλιάς ηλεκτροπαραγωγής του ΣΠΟΛΚ με κίνηση της ρόδας από το νερό.
Στο παλιό κτίριο διακρίνονται οι μονωτήρες
των ηλεκτρικών καλωδίων παροχής ρεύματος,
από το παλιό λεχωνίτικο εργοστάσιο 
ηλεκτροπαραγωγής 
Επίσης υπήρξε συνεργασία με την Ηλεκτρική Εταιρεία Βόλου σε τεχνογνωσία και τους εγκαταστάτες ηλεκτρολόγους του Βόλου.
ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, 16-1-1934
Παράλληλα με το  μύλο, λειτουργούσε και το λαναριστήριο (=εργαστήριο που κατεργάζεται-ετοιμάζει τα μαλλιά για κλώσιμο)που διαχειριζόταν η σύζυγός του. Λίγο αργότερα, δημιούργησε το παγοποιείο που προμήθευε πάγο τις παγωνιέρες των σπιτιών και τους πλανόδιους ψαράδες της περιοχής. Συγχρόνως λειτούργησε και τον κινηματογράφο με το όνομα ΦΡΥΝΗ, που και μετά το Δημόπουλο συνέχισε τη λειτουργία του με άλλους κινηματογραφιστές.
Η είσοδος του κινηματογράφου ΦΡΥΝΗ 
Γενικά ο Γ. Δημόπουλος υπήρξε για τα Λεχώνια ένας «εργοστασιάρχης» -μετά τους Κοκοσλήδες και τον ΣΠΟΛΚ- που ανέδειξε τον τόπο και έδωσε δουλειά σε πολλούς κατοίκους. Εκτός αυτού βοηθούσε όπως μπορούσε το χωριό.
Η πρώην κοινότητα Άνω Λεχωνίων έδωσε το όνομά του στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί προς τον Άγιο Βλάσιο.
Η πρόσοψη σήμερα.
Διακρίνεται ο σωλήνας που έφερνε νερό στο παγοποιείο.
Παλιότερα, υπήρξαν κάποιες αναπτυξιακές προτάσεις για επαναλειτουργία του χώρου με αναπαλαίωση και δημιουργία νέας μικρής υδροηλεκτρικής μονάδας. Το σχέδιο όμως έμεινε …στα σχέδια!
Σήμερα, το μεγάλο κτίριο του Δημόπουλου έχει μείνει χωρίς στέγη, με τα μηχανήματα-απομεινάρια του εργοστασίου να σαπίζουν. Είναι πια θέμα για τους φωτογράφους ν’ απαθανατίζουν τα ερείπια και τους δημοσιογράφους να γράφουν άρθρα…(ΕΔΩ) 

Πηγές: 
1. Μαρτυρίες της νύφης του Κλεονίκης Σ. Δημόπουλου και της Ελένης Καραγιαννοπούλου κόρης του Νικολάου Δ. Δημόπουλου.  
2. Εφημερίδες

Περικλής Αποστολίδης (1)

$
0
0
Μια γνωστή εύπορη οικογένεια της περιοχής και του Βόλου του 19ου-20ου αι. ήταν και η οικογένεια Αποστολίδη, (*) που κάποια από τα μέλη της, είχαν σπουδαία δράση σε πολλά επίπεδα, βοηθώντας τον τόπο. 
Οικογένεια Χρ. Αποστολίδη
Αρχοντική οικογένεια με καταγωγή του επιχειρηματία πατέρα  Χρήστου (+1879) τη Μ. Ασία και αργότερα εγκατεστημένου στον  Πλάτανο Αλμυρού. Η μητέρα Μαργίτσα-Μαριγούλα (1829-1894), ήταν από τη  Ζαγορά, αδελφή του γνωστού καθηγητή και λόγιου  Φίλιππου Ιωάννου (Γυαλά). Ο πατέρας του Χρήστου αρχικά λεγόταν Απόστολος Χατζηστεργίου και ήταν μεγαλέμπορος στη Σύρο. Μετά ονομάστηκε Αποστολίδης. Παιδιά της οικογένειας ήταν οι Περικλής, Μαργαρίτης, Νικόλαος και Αριστείδης. 
Ο Χρήστος Αποστολίδης ήταν μαζί με τους Ν. Γάτσο, Απ. Καρμίρη, Απ. Χριστοδούλου κ.ά. από τους πρώτους οικιστές της πόλης του Βόλου. Στο Βόλο είχε τον εμπορικό οίκο "Μεταλλευτικαί, γεωργικαί και ναυτιλιακαί εργασίαι Αποστολίδης". 
Έκανε εμπόριο σταριού, αλλά και όπλων στην Επανάσταση απ΄το Τσιγκέλι Αλμυρού. Είχε επίσης εμπορικό οίκο στην Αίγυπτο. Το μετάλλευμα χρωμίου από το μεταλλείο του, φόρτωνε σε εγγλέζικα καράβια και πούλαγε στο εξωτερικό.
Ο ίδιος επίσης κατείχε το τσιφλίκι του Τσαγκλί 16.000 στρ, τη σημερινή Ερέτρια Φαρσάλων, αγορασμένο από Τούρκο
Περικλής Αποστολίδης
(Περ. Αποστολίδης - ΔΗΚΙ)
Γεννήθηκε στη Μακρινίτσα το 1847 και ήταν ο πρώτος γιος. Σπούδασε στη Σύρο, κοντά στον μεγαλύτερο αδελφό του πατέρα του Γεώργιο Αποστολίδη, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο. Μετά το πέρας των σπουδών του ήρθε στο Βόλο και οργάνωσε το ήδη μεγάλο εμπορικό γραφείο του πατέρα του. Για εμπορικούς λόγους ταξίδεψε σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, ενώ στην Αγγλία έμεινε 2-3 χρόνια. Μετά το θάνατο του πατέρα του ανέλαβε αυτός το εμπορικό γραφείο και μαζί με τα αδέλφια του το μεταλλείο. Ήταν πράκτορας της ασφαλιστικής εταιρίας "Αδριατική Ένωσις"σε ολόκληρη τη Θεσσαλία.
Το 1887 πέθανε ο Αριστείδης, ενώ ο Νικόλαος μεταβίβασε το μερίδιό του στα άλλα αδέρφια του. Αυτοί κατείχαν το μεταλλείο για πολλά χρόνια και φρόντισαν να αυξήσουν πρώτα τις εκτάσεις τους με άλλες αγορές και μετά να ξεμπλέξουν από δικαστικούς αγώνες. Γιατί, στα 1870 μόλις έγινε γνωστό ότι υπήρχε μετάλλευμα, άρχισαν να εγείρουν αξιώσεις και άλλοι δικαιούχοι, όπως  η «Εταιρία Λαυρίου» και ο Μπαϊράμ Μπαμπά Μουρτέζα.
Το 1915 πεθαίνει ο Μαργαρίτης και με ιδιόγραφο διαθήκη αφήνει όλη την περιουσία του στο γιο του Χρήστο. Η εκμετάλλευση του κοιτάσματος (πυρίμαχου χρωμίτη) άρχισε το 1880 και κράτησε ως το 1991με πολλές διακοπές και εξαιτίας της ληστοκρατίας στης περιοχή.
Το μεταλλείο χρωμίου έγινε αφορμή να γίνουν και αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή των Φαρσάλων. Στις εκσκαφές για την διάνοιξη σιδηροδρομικής γραμμής μεταφοράς μεταλλεύματος [Τσαγκλί-Αϊβαλί(=Ρήγαιον)] καθώς και στην εξόρυξη, ήρθαν στο φως πάμπολλα αρχαιολογικά ευρήματα.  Βρέθηκαν μια σειρά από αρχαιολογικά ευρήματα μεγάλης αξίας, από τα οποία αρκετά οι ιδιοκτήτες Αφοί Αποστολίδη χάρισαν στο Μουσείο Βόλου, Αλμυρού και στο Αρχαιολογικό Αθήνας. 
Αυτές οι ανασκαφές ήταν η αφορμή να επιδοθεί με ιδιαίτερη θέρμη στον τομέα της Αρχαιολογίας.
Είχε με την ενασχόληση αυτή αποκτήσει ευρύτατες γνώσεις αρχαιολογίας, χωρίς να είναι αρχαιολόγος.
Ασχολήθηκε πολύ με την αρχαιολογία της περιοχής και βοήθησε στις ανασκαφές. Μάλιστα λέγεται πως στα 1891, πήγαινε πεζός δύο φορές την ημέρα ως το Διμήνι και το Καπακλί(ΕΔΩ)που γίνονταν οι ανασκαφές, για να εποπτεύει.
Υπήρξε συνεργάτης του Ν. Αρβανιτόπουλου στις ανασκαφές των αρχαίων Παγασών και έγραψε και βιβλίο γι’ αυτές.
Πήρε μέρος στην επανάσταση του Πηλίου (1878) και με τον πεθερό του πρόξενο Μπόρελ, βοήθησε τον Αγώνα. 
Ήταν αρκετά μορφωμένος με εγκυκλοπαιδικές και επιστημονικές γνώσεις  Είχε σφαιρική άποψη για τα ζητήματα της Θεσσαλίας, κάτι που του έδωσε τη δυνατότητα να συμμετέχει στα κοινά του Βόλου για πάρα πολλά χρόνια.
Εξελέγη βουλευτής το 1910 και δημοτικός σύμβουλος Παγασών από το 1882-1891.
Διετέλεσε Γραμματέας της "Φιλελεήμονος Αδελφότητος "επί προεδρείας Γ. Καρτάλη το 1885 και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Νοσοκομείου.
Αντίθετος με την ίδρυση του ανώτατου Παρθεναγωγείου Βόλου και δημοτικός σύμβουλος της συντηρητικής μερίδας, διαφώνησε με την ανάγκη ύπαρξης αυτού του σχολείου προβάλλοντας ιδιαίτερα το γεγονός ότι διευθυντής σε σχολείο θηλέων είχε διοριστεί ένας νέος άνδρας (ο Δελμούζος τότε ήταν 28 χρονών)! 
Υπήρξε μέλος επιτροπής για το εκκλησιαστικό ζήτημα (1907). 
Έγραφε συχνά σε εφημερίδες εκφράζοντας τις απόψεις του σε διάφορα ζητήματα.
Παρακάτω πχ οι αντιρρήσεις του στην επιλογή οικοπέδου για την ίδρυση του Αρχαιολ. Μουσείου Βόλου, στη ΛΑΪΚΗ ΦΩΝΗ :
Τον Αύγουστο του 1925 πέθανε από ερυσίπελας, αφήνοντας την περιουσία του στη γυναίκα του Μαίρη και στα παιδιά του Αλέξανδρο (Επιχειρηματία και ιδρυτή των Τσιμέντων Αγριάς) και Ανδρέα, τον μετέπειτα αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και υπουργό Συντονισμού σε κυβερνήσεις του Κων-νου Καραμανλή, υπουργό Γεωργίας επί Παπάγου, αλλά και υπουργό Οικονομικών επί Μεταξά, Κορυζή  1938-41. 
Η κηδεία του ήταν πάνδημη και τον επικήδειο έβγαλε ο δικηγόρος και δημ. σύμβουλος Στέφανος Χίμος.
Μαίρη Π. Αποστολίδου
Η Μαίρη (Μαρία,Μαρίκα) παντρεύτηκε με το σύζυγό της Περικλή στις 26-4-1890, σε στενό οικογενειακό κύκλο. Η κατοικία τους ήταν στην οδό Αναύρου (Ιωάννου Καρτάλη). Ήταν μία από τις κόρες του Άγγλου Ουίλιαμ-Κάρολ και της Αιμιλίας-Λαλίνα (Μαλβίνας) Μπόρελ. Ο φιλέλληνας Μπόρελ εγκαταστάθηκε  στο Βόλο ως πρόξενος της Αγγλίας, της Αμερικής και της Ιταλίας, προσφέροντας πολλές υπηρεσίες στους συμπατριώτες μας, κατά την Επανάσταση του 1878 και στην περίοδο του ατυχούς πολέμου του 1897. 
Στα 1931 η κ. Μαίρη κάνει δωρεά στο Νοσοκομείο του Βόλου το Ακτινολογικό εργαστήριο, στη μνήμη του συζύγου της.
Ήταν μια πραγματική αστή κυρία με πλουσιότατη δράση στα κοινωνικά δρώμενα κι όχι μόνον της εποχής, κοντά στο σύζυγό της. Ο Άθως Τριγκώνης την ονομάζει "δέσποινα"και ο Νικ. Γάτσος "ερίτιμον κυρία". 
Προς τιμήν της ο σύζυγός της είχε δώσει σε μια μικρή ατμομηχανή του τρένου-τραμ, το όνομά της (ΜΑΙΡΗ), που την χρησιμοποιούσαν και στο μεταλλείο στο Ρήγαιο. Αργότερα στην Κατοχή όταν ξαναμπήκε στην κυκλοφορία ο τροχιόδρομος, η μηχανή αυτή κυκλοφορούσε στο Βόλο. Σήμερα βρίσκεται στο Σιδ. Μουσείο Αθήνας.   

(*) 
Εδώ πρέπει να γίνει μια διασαφήνιση: Υπήρξε στο Βόλο και κάποιος άλλος Αποστολίδης ο Βασίλειος-Βάσος καρδιτσιώτικης  καταγωγής, αξιωματικός, βουλευτής Βόλου και μετέπειτα μαχητής του ΕΛΑΣ.  

Θεσσαλικά δημοτικά

$
0
0
Τσικνοπέμπτη σήμερα. Ας χαλαρώσουμε με τα σχετικά εορταστικά εδέσματα και τη συνοδεία δημοτικών τραγουδιών! 

Επειδή το Πήλιο ανήκει στο χώρο της Θεσσαλίας, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το ρεπερτόριο και τα θεσσαλικά χορευτικά τραγούδια. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με κάποια ηπειρώτικα που χορεύονται στο θεσσαλικό χώρο και φτάνουν ως το Πήλιο. 
Παρακάτω υπάρχουν ενδεικτικά κάποια απ'αυτά.
 Άντε, ας κρατήσουν οι χοροί τούτες τις μέρες !

 ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΠΑΤΙΝΑΔΑ ΓΑΜΟΥ 
 ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΑ
 ΣΒΑΡΝΙΑΡΑ
 ΚΑΓΚΕΛΙ
 ΜΠΕΡΑΤΙ ΟΡΓΑΝΙΚΟ 
 ΜΠΑΙΝΩ ΜΕΣ'ΣΤ'ΑΜΠΕΛΙ
 ΤΣΟΠΑΝΑΚΟΣ 
ΤΑΣΙΑ
 ΣΤΟΥ ΠΑΠΑ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΙΑ
ΚΛΩΣΑ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ
 ΝΕΡΑΝΤΖΙΑ 
 ΜΠΗΚΑΝ ΤΑ ΓΙΔΙΑ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ
 ΓΙΟΥΡΓΙΑ ΓΙΟΥΡΓΙΑ
 ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ
 ΓΙΑΝΝΑΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑ
ΤΣΑΜΙΚΑ

Περικλής Αποστολίδης (2)

$
0
0
Συνέχεια από  Περικλής Αποστολίδης (1)


Νικόλαος Χρήστου Αποστολίδης
Γεννήθηκε στο Βόλο στα 1856. Ήταν ο γιος της γνωστής οικογένειας των Αποστολίδη που δεν ασχολήθηκε με επιχειρήσεις.
Μετά το Γυμνάσιο φοίτησε επίσης στην Αθήνα δύο χρόνια στο Πανεπιστήμιο.  Έπειτα φοιτά στο πανεπιστήμιο της Γενεύης (1877 – 1879)και συνεχίζει στη Σχολή επιστημών στη Σορβόνη. Στα 1881 γίνεται διδάκτωρ. 
Στα 1883 είναι υφηγητής και έφορος των ζωολογικών συλλογών του Φυσιογραφικού Μουσείου. 
Την επόμενη χρονιά γίνεται καθηγητής Ζωολογίας στη Δευτεροβάθμια Εκπ/ση. 
ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ -Ζωσιμά Εσφιγμενίτη-1894
 Δέκα χρόνια αργότερα διορίζεται τακτικός καθηγητής στο Εθνικό πανεπιστήμιο. Εκεί διδάσκει για 22 χρόνια.
Το 1900 πήγε στο Παρίσι όπου επιμελήθηκε ελληνική έκθεση. 
Στα 1916 τον βρίσκουμε υπουργό Εθνικής Οικονομίας της κυβέρνησης της Νότιας Ελλάδας Σπυρ. Λάμπρου (υπηρεσιακή) από 27 Σεπτεμβρίου 1916 ως 21 Απριλίου 1917 που αποχώρησε για λόγους υγείας.
Ήταν παντρεμένος με την Σοφία Κιάλε κι απέκτησαν τα παιδιά: Αλεξάνδρα, Χρήστο και Ιωσήφ.
Πέθανε στην Αθήνα στα 1919.
Δημοσιευμένα επιστημονικά έργα του:
Οποία η θέσις των οφιαστέρων εν τοις εχινοδέρμοις, Αθήναι 1882 
La pèche en Grèce. In: Fauna Ichthyologique de Grèce, 1883
Οι ιχθύες των γλυκέων υδάτων της Θεσσαλίας, 1892
Το βασίλειον των ζώων, 1892
 Τα θαλάσσια ζώα και τα επιθαλάσσιαεργαστήρια (Λόγος στο μάθημα της Ζωολογίας, 
   3-11-1894)
– Ανατομική και εμβρυολογία των σκωληκοειδών, Αθήναι 1894
 Επιστημονικός καθορισμός των εν τω «Πουλολόγω» αναφερομένων πτηνών, 1896
– Μετέφρασε τη Ζωολογία του L.Lizardin, 1899
 Φυσική και βιολογική ιστορία των ανωφελών κωνώπων, 1901
 Τα ωφέλιμα πτηνά, 1904
 Le corail grèc. In: La Grèce maritime, 1907
 Όρια, όροι και διαιρέσεις των εν ταις θαλάσσαις διαιτωμένων ζώων
   (Πρυτανικός Λόγος, 1909)
 Στοιχειώδης Ζωολογία  Εγχειρίδιον Ζωολογίας κ.ά.
 Άρθραστο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Bart & Hirst, 1889
Κάποια από τα παραπάνω βιβλία υπάρχουν ψηφιοποιημένα στην ΑΝΕΜΗ(ΕΔΩ)

Αριστείδης Χρ. Αποστολίδης
Σπούδασε Μηχανικός στη Γαλλία. Ερχόμενος, πήγε στην Αίγυπτο για να εργαστεί και μετά από 1 ½  μήνα πέθανε μόνος στην Αλεξάνδρεια, από χολέρα στα 25 του το 1883.

Μαργαρίτης Χρ. Αποστολίδης
Μαργαρίτης Αποστολίδης
Δευτερότοκος γιος του Χρήστου γεννήθηκε στον Πλάτανο Αλμυρού στα 1850. Μεγάλος γαιοκτήμονας και συνιδιοκτήτης των οικογενειακών μεταλλείων, καθώς και κατά καιρούς εκμεταλλευτής πολλών άλλων. 
Ήταν παντρεμένος με την πλούσια Λαμιώτισσα Ελευθερία Βενετοπούλου (Μπενετοπούλου) και απέκτησε πέντε αγόρια (Ιάσων, Ρήγας, Ατρείδης, Εύμηλος και Χρήστος). 
(Ο Ρήγας, σπούδασε στην Αθήνα, έζησε στην Ελβετία και παντρεύτηκε την Λιλίκα Χατζηαργύρη που παντρεύτηκε στον τρίτο γάμο της το γνωστό βολιώτη γιατρό Φίλιππο Κασσιόπουλο, αδελφό του επίσης γνωστού αρχιτέκτονα Δημητρίου Κασσιόπουλου.  
Με τα Άνω Λεχώνια ο Ρήγας, είχε σχέση, αφού κατείχε το αρχοντικό Τοπάλη μετέπειτα Καλαμακιώτη και έμενε στο χωριό για μικρά διαστήματα. Πέθανε στα 1922 στην Αθήνα.) 
Ο Μαργ. Αποστολίδης ως μεγάλος γαιοκτήμονας ασχολιόταν με το κυνήγι και τα όπλα, όπως άλλωστε κι όλοι οι όμοιοί του.  
Διετέλεσε Πρόεδρος και συνιδρυτής του Κυνηγετικού Συλλόγου Βόλου, που ιδρύθηκε το 1904. 
Ο ίδιος ανήγειρε και δώρισε στο Σύλλογο το γνωστό Σκοπευτήριο του Αναύρου. 
(Το Σκοπευτήριο του Κυνηγετικού  Συλλόγου Βόλου, βρισκόταν στο φόρο του Αναύρου εκεί που τη δεκαετία του ’70 χτίστηκε το 2οΓυμνάσιο. Ήταν ένα περίτεχνο κτήριο που -όπως κι άλλα παλιά- κατεδαφίστηκε, αν και υπήρχε χώρος για το σχολικό συγκρότημα! Επίσης ήταν το δεύτερο σκοπευτήριο στην πόλη του Βόλου και μαζί με αυτό της Καισαριανής τα μόνα οργανωμένα και μη στρατιωτικά της χώρας τότε.)
(Τμήμα φωτογραφίας από τη σελίδα
του φίλου Αντώνη Ζ. ΕΔΩ)
Στα νεανικά του χρόνια ασχολήθηκε με την πολιτική σε τοπικό επίπεδο και εκλέχτηκε τρεις φορές δήμαρχος Βελεστίνου.
Έργο του είναι η ανέγερση Ναού του Αγίου Γεωργίου στο ομώνυμο κοντινό χωριό, στα 1890.
Είχε τιμηθεί από την πολιτεία με το Σταυρό του σωτήρα για την προσφορά του στα κοινά-"τους μακρούς παραγωγικούς του αγώνες".
Την 1η Φεβρουαρίου 1915 ο Μαργαρίτης πεθαίνει, αφού πριν στα 1902 είχε πεθάνει από μηνιγγίτιδα 16χρονος ο Εύμηλος και στα 1914 από καρδιά ο 17χρονος Ιάσονας!  
Με ιδιόγραφη διαθήκη αφήνει όλη την περιουσία του στο γιο του Χρήστο, στη σύζυγό του, στον Εθνικό Στόλο και σ'άλλους μικρότερα ποσά. 
Επίσης κανόνισε τα της κηδείας του και του μνήματός του. 
Στο χωριό Κοκκίνα (Μουσαφακλή ως τα 1928) Βελεστίνου υπάρχει και σήμερα ο τάφος του, ένα έργο τέχνης -νεοκλασικό μνημείο. Είναι έργο του γλύπτη καθηγητή Γεωρ. Δημητριάδη.
Το μνημείο του Μαργαρίτη Αποστολίδη στην Κοκκίνα.
(φωτογραφία 
από το βιβλίο της κ. Βασ. Γιασιράνη-Κυρίτση) 
Πηγές:
-Ιστορία της επαρχίας Βόλου και Αγίας: από τα αρχαία χρόνια ως τα σήμερα Γ. Κορδάτος-  Αθήνα 1960
-Οι πολιτικοί της Μαγνησίας, Γ. Σούρλας, Αθήνα 2007
-Βολιώτικαι αναμνήσεις, Ν. Γάτσος, Βόλος 2007
-Ο Βόλος μέσα από την ομίχλη του χρόνου, Ελ. Τριάντου, Βόλος 1994
-Ιστορίες ζωής και θανάτου στο νεκροταφείο του Βόλου, Βασ. Γιασιράνη-Κυρίτση, Βόλος    1996.
-ΜΑΓΝΗΣΙΑ, περιοδική έκδοση πρώην της ΕΚΠΟΛ Μαγνησίας τχ. 
-Εφημερίδες

Τοπάλη: Μια φωτογραφία διηγείται...

$
0
0
Μυστική Δράση - Ενημερωτικό Δελτίο, Νο 25 (Χειμώνας 1986)
Μια δημοσίευση που η μισή φωτογραφία είναι η γνωστή σ'εμάς (Απαγχονισμός των γυναικών Τοπάλη στα  Λεχώνια). 
Η εφημερίδα ΠΟΝΤΙΚΙ φύλλο 347, στα 1986 το ανακάλυψε και έκανε αναφορά καθώς και παρουσίαση του άρθρου. 
Εξώφυλλο, φωτογραφία αριστερά: οι Ελληνίδες που απαγχονίστηκαν στο Βόλο, το 1943, από τους ναζί κατακτητές και Έλληνες φασίστες συνεργάτες τους. […] Σπύρος Μελετζής (;). Αυτές οι γυναίκες είναι μόνο μερικές από τις δεκάδες χιλιάδες που σφαγιάστηκαν κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (1941-44) και τον εμφύλιο πόλεμο (1944-49), ο οποίος ακολούθησε την απελευθέρωση της Ελλάδας […]
 Δεξιά φωτογραφία: ο πρόεδρος Ρήγκαν και ο Καγκελάριος Κολ, 5 Μαΐου 1985, που συνοδεύεται από το Γενικό Matthew B. Ridgway (δεξιά) και
Δυτικής Γερμανίας Γενικό Johannes Steinhoff (αριστερά), στο Bitburg στρατιωτικό νεκροταφείο, όπου έχουν θαφτεί τα μέλη των SS.
Ολόκληρες οι παραπάνω φωτογραφίες
Το ξένο περιοδικό μπορείτε να το δείτε ως την 36 σελίδα του  (ΕΔΩ)
Στο επόμενο φύλλο 349, το ΠΟΝΤΙΚΙ, παρουσίασε την τραγική ιστορία: (ανοίξτε το σε νέα καρτέλα για να το διαβάσετε) 

Φονικό στη Ζαγορά στα 1878

$
0
0

Μέρες Φεβρουαρίου διανύουμε και είναι καιρός να θυμηθούμε τον επαναστατικό Αγώνα του 1878 στο Πήλιο μας.
Για σήμερα ένα ποίημα γραμμένο από τη ζαγοριανή λαϊκή στιχουργό Ελένη Κυρμιλή, που εύκολα σκάρωνε ποιήματα κι έτσι απαθανάτιζε τα γεγονότα που συνέβαιναν στην πατρίδα της.
 Έτσι έφτιαξε και το παρακάτω στιχούργημα  για έναν «εξ αμελείας φόνο»  που τις μέρες του επαναστατικού αναβρασμού του 1878, συνέβη στην πλατεία της Ζαγοράς και λύπησε πολύ τους Ζαγοριανούς:
Επεξήγηση: 
1. Ο Θόδωρος που αναφέρεται στον πέμπτο στίχο, ήταν ο Θεόδωρος Κολωνιάτης -Τσελεπίτσαρης (ΕΔΩ), καπετάνιος τότε, που είχε τα παλικάρια αυτά.Τα δυο παλικάρια του, ο φονιάς και ο σκοτωμένος ήταν φίλοι. Ο ένας κοιτούσε το όπλο του συντρόφου του, όπως κάθονταν στην πλατεία της Ζαγοράς, μπροστά στο μπαρμπέρικο (κουρείο). Ήταν πλάι του, πήρε το όπλο το σκάλιζε γιατί δεν έπιανε. Αυτό ξαφνικά πήρε φωτιά και σκότωσε το άλλο παλικάρι. 
Το περιστατικό συγκίνησε τη Ζαγορά κι όπως φαίνεται απ'το λαϊκό στιχούργημα, του έγινε καλή κηδεία.
2. Η Βουργαρ'νή είναι το χωριό Βουλγαρινή Αγιάς που έδωσε αρχικά στον αγώνα πολλά εφόδια. Αρκετοί κάτοικοί της σκοτώθηκαν και μέρος της καταστράφηκε από τον Αμούσαγα.

Πηγή: 
-Επετειακά ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, άρθρο Η ΜΟΥΣΑ ΤΗΣ ΖΑΓΟΡΙΑΝΗΣ, Κ. Στούρνας, 1931

Νησιώτικα τραγούδια

$
0
0
Αν κάποιος έχει πάει σε πηλιορείτικο πανηγύρι, ειδικά σ'αυτά τα χωριά που είναι "νησιώτικα και παραθαλάσσια", σίγουρα θα έχει αντιληφθεί πως μεγάλο μέρος του χορευτικού ρεπερτορίου κρατούν τα νησιώτικα τραγούδια! 
Είναι φυσικό αφού το βουνό μας έχει επιρροές απ΄τις νησιώτικες μουσικές. Παρακάτω κάποια όμορφα χορευτικά τραγούδια...
ΜΑΤΙΑ ΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ   ΑΡΜΕΝΑΚΙ   ΛΥΓΑΡΙΑ  ΨΑΡΟΒΑΡΚΑ   ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΟΝΩ   Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ Μ'ΑΡΕΣΕΙ   ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ ΙΝΤΑ 'ΘΕΛΑ ΝΤΑΡΙ ΝΤΑΡΙ   Σ'ΑΓΑΠΩ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ   ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΑΞΟ   ΕΝΑΥΑΓΗΣΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ   ΕΥΒΟΙΩΤΙΣΣΑ   ΠΟΙΟΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ, ΠΟΙΟΣ   ΠΟΤ ΠΟΥΡΙ-ΝΗΣΙΩΤΙΚΑ   ΣΟΥΣΤΑ   ΜΠΑΛΟΣ ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΟΜΠΑΛΟΣ   ΙΚΑΡΙΩΤΙΚΟ   ΧΑΣΑΠΟΣΕΡΒΙΚΟ

Σοφία Τοπάλη και Βοτανική

$
0
0
Μια άλλη πτυχή της ζωής της- με τραγικότατο τέλος- Σοφίας Π. Τοπάλη (ΕΔΩ)είναι η ενασχόλησή της με τη βοτανολογία. Στην επετηρίδα του Μουσείου Γουλανδρή στα 1977 υπάρχει αναφορά σε φυτά που η Σοφία βρήκε ψάχνοντας και μελετώντας τα ελληνικά βουνά και το Πήλιο. 
Όλα όσα κατέγραψε είναι ταξινομημένα στη Βοτανική με το όνομά της ή της οικογένειάς της με το (λατινικό) όνομά τους. 
Στο γραμμένο στα Αγγλικά κείμενο της Νίκης Γουλανδρή, υπάρχουν και φωτογραφίες της Σοφίας μόνη και με τον καθηγητή Custave Beauverd. 
Ευχαριστώ πολύτις κυρίες Julie Mello de Capitani και Hellegonda Maria Dutilh Novaes, συγγενείς της Σοφίας από τη μητέρα της Λουκία, που μου παραχώρησαν το κείμενο, για να γνωρίσουμε καλύτερα την πραγματική Ελληνίδα Σοφία, αλλά και το συγκεκριμένο έργο της. Μικρό έργο που όμως έμεινε για πάντα, παρόλο που κάποιοι απάνθρωποι θέλησαν να σβήσουν αυτήν τη σπουδαία γυναίκα από την μνήμη της Ιστορίας του τόπου μας! 
Έμειναν αυτά τα φυτά με τα άνθη τους και το όνομά τους, να θυμίζουν αυτήν και τη δραματική οικογένεια του Παναγή Τοπάλη!   
Κάτω από το αρχικό αγγλικό κείμενο υπάρχει η ελληνική μετάφραση. 
Επίσης υπάρχουν κάποιες μικρές ανακρίβειες στο βιογραφικό, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία των υπόλοιπων  πληροφοριών.   
Ammi topalii Beuaverd
(αντιγραφή από 
hrcak.srce.hr/file/107347)
Inula sophiae Beauverd
( αντιγραφή από www.greekflora.gr)
Companula constantinii Beuaverd
Topali (www.greekflora.gr)
Μετάφραση
Επετηρίδα Μουσείου Γουλανδρή 3: 35-38, 1977
Σοφία Τοπάλη (1900-1944)
Νίκη Γουλανδρή
"Πολλά ελληνικά φυτά θυμίζουν με τα ονόματά τους την ταλαντούχα μοιραία οικογένεια Τοπάλη των Κάτω Λεχωνίων.
Έτσι, τα Companula sophiae Beauverd και Inula sophiae Beauverd αναφέρονται στη Σοφία Τοπάλη, τα CompanulaconstantiniiBeuaverd& Topaliκαι AmmitopaliiBeuaverdστον αδερφό της Κωνσταντίνο Τοπάλη, το CentaurealuciaeBeauverd& Topaliστη μητέρα της Λουκία Τοπάλη (το γένος vanSchelle), τα CampanulatopalianaBeauverdκαι OrlayatopalianaBeauverd (καθώς και το AnthemistopaliiBeauverdστην Κύπρο) στον πατέρα της, Π. Τοπάλη.
Αντικατοπτρίζουν τους οικογενειακούς δεσμούς και τις βοτανικές δραστηριότητες της Σοφίας Τοπάλη και την ευτυχή συνεργασία της με τον βοτανολόγο GustaveBeauverdαπό τη Γενεύη, τη δεκαετία του ’30. Αν η ζωή της δεν είχε τερματιστεί πρόωρα από μια βάναυση πράξη του πολέμου, θα είχε πιθανότατα συμβάλλει περισσότερα, με τη συλλογή και τη μελέτη, στη γνώση της ελληνικής χλωρίδας, σε μια εποχή που ελάχιστοι Έλληνες αφιερώνονταν στην επιστημονική της έρευνα. Αξίζει να τη μνημονεύουμε. Ορισμένες δημοσιεύσεις σε περιοδικά της Γενεύης, πολλά δείγματα στο ConservatoiredeBotanique  (Βοτανικό Θερμοκήπιο) της Γενεύης και το σχολείο «Σοφία Τοπάλη» στα Κάτω Λεχώνια συνιστούν το μνημείο της.
Η Σοφία Τοπάληγεννήθηκε το 1900 στο Chitsocτης επαρχίας Vasluiστη Ρουμανία, από Έλληνα πατέρα και Ολλανδή μητέρα. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οικογένεια μετακόμισε στα Κάτω Λεχώνια, κοντά στο Βόλο της Θεσσαλίας, στον Παγασητικό κόλπο, όπου ο πατέρας της είχε αγοράσει ένα κτήμα. Ήταν ένας πλούσιος καλλιεργημένος άνθρωπος που ενδιαφερόταν βαθιά για την ελληνική λογοτεχνία και τέχνη΄ κατείχε συλλογή σπάνιων βιβλίων στην Ελλάδα. Ο αδερφός της Κωνσταντίνος (1898-1926) σπούδασε Ιατρική και Φυσική Ιστορία στη Γενεύη και ήταν ένας υποσχόμενος αλγολόγος΄ έγινε επιφανής, ατρόμητος ορειβάτης και βρήκε το θάνατο σε ένα ατύχημα στον παγετώνα Glenz, στο MontRoseτης Ελβετίας. Έτσι, η οικογένεια είχε στενές σχέσεις με τη Γενεύη, καθώς και με τη Λωζάνη, όπου το σπίτι του πατέρα της αποτέλεσε πολιτιστικό κέντρο, στο οποίο (ο πατέρας) προσκαλούσε φιλόξενα ανθρώπους που ενδιαφέρονταν για την τέχνη, την ιστορία, την επιστήμη και τη λογοτεχνία της Ελλάδας. Ανάμεσα σ’αυτούς ήταν και ο βοτανολόγος και καλλιτέχνης GustaveBeauverd (1867-1940), επιμελητής του Ερμπαρίου (Βοτανείου) Barbey-Boissierτης Γενεύης και συγγραφέας πολλών βοτανολογικών εργασιών, εικονογραφημένων με τα καθαρά, λεπτομερή του σχέδια. Είτε αυτός είτε ο αδερφός της αφύπνησαν το ενδιαφέρον της Σοφίας για τα φυτά. Στις αρχές της δεκαετίας του ’30, έκανε ταξίδια με σκοπό τη συλλογή στο Λίβανο, στην Κύπρο, στη Χίο, στη Θεσσαλία, στην Αττική και στην Πελοπόννησο (συμπεριλαμβανομένης της οροσειράς του Ταϋγετου, στα Κήθυρα και στην Κεφαλονιά, που συνοψίζονται στο Bull. Soc. Bot. GenèveII. 26: p. 155-158 (1934). Ο Beauverdτη βοήθησε με την ταυτοποίηση των φυτών της και ήταν εμφανώς γοητευμένος που είχε μια τόσο ζωντανή, ταλαντούχα, ενθουσιώδη και όμορφη συνεργάτιδα. Με την οικονομική υποστήριξη του πατέρα της, αυτή και ο Beauverdπραγματοποίησαν βοτανικές έρευνες στο Όρος Πήλιο, στην Εύβοια και στη βόρεια Πελοπόννησο, όπως καταγράφεται στην κοινή τους δημοσίευση “ExcursionsbotaniquesenGrèce (Pèlion, EubèeetPeloponèse)” –μτφ. Βοτανικές Εκδρομές στην Ελλάδα (Πήλιο, Εύβοια και Πελοπόννησος) – στο Bull. Soc. Bot. GenèveII: 28:94:94-186 (1935), όπου περιλαμβάνεται χάρτης της διαδρομής τους στη σελ. 100. Τα νέα είδη που προέκυψαν από αυτή την ερευνητική αποστολή περιγράφηκαν και εικονογραφήθηκαν σε άλλη μια κοινή δημοσίευση, “PlantaenovaeGraecae” – μτφ. Νέα Ελληνικά Φυτά -, στο Candollea 7:255-278 (1937).
Toξέσπασμα του Αλβανικού πολέμου το 1940, που ακολουθήθηκε από τη γερμανική εισβολή και κατοχή της Ελλάδας το 1941, έδωσαν τέλος στα παραπάνω. Κατά τα τρία τρομερά χρόνια της κατοχής από τον εχθρό, περίπου το ένα δέκατο του ελληνικού πληθυσμού πέθανε, κυρίως από λιμό. Η Σοφία καλλιεργούσε τη γη της στα  Κάτω Λεχώνια και μοίραζε τα προϊόντα. Κατηγορήθηκε για αντι-γερμανική δράση και κρεμάστηκε μαζί με τη μητέρα της και την υπηρέτριά τους από έναν πλάτανο μπροστά στο σχολείο των Κάτω Λεχωνίων, το οποίο η ίδια είχε δωρίσει στο χωριό. Μ’αυτό τον τραγικό τρόπο τέλειωσε η ζωή της Σοφίας Τοπάλη. Η Ελλάδα και η Ελβετία έχασαν μια αγαπημένη γυναίκα που πρόσφερε πολλά και στις δύο και θα μπορούσε να έχει προσφέρει ακόμα περισσότερα.
Για τις περισσότερες από τις ανωτέρω πληροφορίες, είμαι υποχρεωμένη στον επιζώντα ξάδερφο της Σοφίας κ. Ι. Γ. Τοπάλη."

Τα «σ’τιάρια» στο Πήλιο

$
0
0
Παρασκευή της Μ. Σαρακοστής σήμερα και εκτός από τους Χαιρετισμούς έχουμε και τα «σ’τιάρια»... Ας δούμε τα σχετικά περί κολλύβων και μνημοσύνων:

Γενικά
Τα «σ’τιάρια»(=κόλλυβα < αρχ. κόλλυβος)ήταν και είναι μια συνήθεια που υπάρχει στην εκκλησία μας -και στο λαό μας- από αιώνες. Είναι τα βρασμένα σιτάρια που ετοιμάζονται σε τρεις περιπτώσεις. 
Πρώτη στη μνήμη κάποιου Αγίου, στο πανηγύρι του.  Σε αυτήν την περίπτωση το εκκλησίασμα δοξάζει το Θεό και τιμά τον Άγιο. Αυτό γινόταν και γίνεται συνήθως στα μοναστήρια, όπου υπάρχουν ειδικοί καλόγεροι που στολίζουν με ζάχαρη τις πιατέλες και τους δίσκους με τη μορφή του Αγίου.
Στη δεύτερη, πάλι στα μοναστήρια, φτιάχνουν κόλλυβα στη μνήμη του κτήτορα(=ιδρυτή) του μοναστηριού.
Τέλος η τρίτη που μας ενδιαφέρει εδώ, είναι πώς παρασκευάζονταν και  παρασκευάζονται «σ’τιάρια» στο μνημόσυνο «τεθνεότος» συγγενούς, όπου όσοι συμμετέχουν προσεύχονται για τη σωτηρία της ψυχής του «κεκοιμημένου» .
(Wikipedia -τμήμα από μεγαλύτερη)
Μνημόσυνα
-Τα «τρίμι(ε)ρα». Τρεις μέρες μετά το θλιβερό γεγονός οι συγγενείς πήγαιναν και πάνε το απόγευμα στο κοιμητήριο μαζί με τον παπά και «διαβάζουν» τρισάγιο «επί του μνήματος». Μετά επιστρέφουν στο σπίτι, όπου πίνουν καφέ και τρώνε «στάρια» (κόλλυβα χωρίς ζάχαρη).  
-Τα «ενάημερα». Στις εννέα ημέρες έκαναν  τις ίδιες ενέργειες όπως στα τρίμι(ε)ρα.
-Τα «σαράντα». Πριν συμπληρωθούν ακριβώς οι σαράντα ημέρες από τη θανή του προσφιλούς προσώπου, τελούσαν όπως  και σήμερα το μεγάλο μνημόσυνο. Αυτό γινόταν στο ναό της  ενορίας, συνήθως Σάββατο ή Κυριακή.
Εκεί την ώρα της Λειτουργίας  στο  Κοινωνικό, οι ψάλτες έψαλαν τον «Άμωμο»(=τμήμα της ακολουθίας των κεκοιμημένων που αρχίζει με το «Άμωμοι εν οδώ Αλληλούια». 
Οι επίτροποι ή ο νεωκόρος μοίραζαν «κεριά»(=μικρές λαμπάδες) που όλοι οι παρευρισκόμενοι άνθρωποι άναβαν κατά τη διάρκεια του μνημοσύνου. Αυτά τα είχαν φέρει οι σπιτικοί και παλιότερα τα έφτιαχναν οι γυναίκες στο σπίτι, από κερί των μελισσιών τους. (Αν κάποιος δεν είχε συγγενείς, νοιάζονταν για το μνημόσυνό του άλλοι γνωστοί, γείτονες και συγχωριανοί.)
Στη συνέχεια «διαβαζόταν» το μνημόσυνο όπως και σήμερα. Τότε όμως υπήρχαν και τα παιδιά που ντύνονταν «παπαδάκια» και που κατά τη διάρκεια της τελετής κρατούσαν τα «ξιφτέρια κι του θυμιατό» γύρω από το τραπέζι με «του σ’τιάρ’» . Αυτό έκανε πιο μεγαλόπρεπο μνημόσυνο και εξασφάλιζε στους μικρούς «φ'λιά»(=φίλεμα).  
Μετά στο νάρθηκα, οι επίτροποι της εκκλησίας ή οι σπιτικοί μοίραζαν τα κόλλυβα στους ανθρώπους που παραβρέθηκαν. Αυτοί τα έβαζαν μέσα στη χούφτα τους ή σε χαρτί ή στο μαντήλι τους και τα έτρωγαν λέγοντας «Θιός σ'χωρέσ'τον»!
Ακολουθούσε ο «καφές»- αν υπήρχε- όπως σήμερα, αλλά πάντα στο σπίτι. 
-Το «χρονιάτ’κου». Με τη συμπλήρωση ενός έτους γινόταν πάλι μνημόσυνο, όπως στα σαράντα, αλλά λιγότερο επίσημο.
-Τέλος μικρό μνημόσυνο (μεταξύ των συγγενών) γινόταν με το «ξέχουμα»(=ανακομιδή) που συνέπιπτε με τα «τρίχρουνα» ή τα «πιντάχρουνα».
Υπήρχαν και συνεχίζουν ακόμη τα «Σαρανταλείτουργα»(τη Σαρακοστή των Χριστουγέννων),  τα «Δωδεκαλείτουργα» ή «Σκουτέλια» καθώς και τα «Ψ’χάτα» της Μ. Σαρακοστής.

Παρασκευή «σ’τιαριών»
Την παραμονή οι γυναίκες του σπιτιού μαζί με άλλες συγγενείς και γειτόνισσες από μέρες ετοίμαζαν «του σ’τιάρ’». Οι σπιτικοί αγόραζαν ή είχαν δικό τους σιτάρι που έβρεχαν και μετά μέσα σε τσουβάλι κοπανούσαν με τον κόπανο για να φύγει η φλούδα(=το πίτουρο). Έτσι τότε γινόταν η αποφλοίωση του σιταριού για τα κόλλυβα, αλλά και για τον τραχανά άλλοτε.  Ήταν δύσκολη δουλειά και  γινόταν μεσοβδόμαδα. Μετά το έπλεναν και την προπαραμονή το έβραζαν σε καζάνι μέχρι να «σκάσ’ σαν πασχαλούδα» (=να ανοίξει), δείγμα πως έβρασε σωστά. Μέσα στο νερό έβαζαν λίγο αλάτι για να «νοστ’μίσ’».  Έπειτα το έβαζαν σε πανέρια να στραγγίσει από τα νερά. Αφού στράγγιζε, το τύλιγαν σε άσπρο πανί για να φύγει εντελώς η υγρασία.
Την παραμονή, μετά το μεσημέρι «φκιάνανι του σ’τιάρ’». Μέσα σε ξύλινη σκάφη το ανακάτευαν με τα άλλα υλικά και μυρωδικά. Αυτά τα είχαν ετοιμάσει από πριν και ήταν «στουμπ’σμένα» στο «γ'δί» κι «κουπαν’σμένα» στο «χαβάν’».
Το «παξ’μάδ’», το «στραγάλ’», το «μουσχουκάρφ’», η «κανέλα» και το «μουσκουκάρ’δου», το «καρύδ’» το «καβουρντ’σμένου μύγδαλου» ήταν αυτά που με την ανάμειξη θα «φκιάνανι του δίσκου». Αυτά τα είδη, όπως επίσης τις σταφίδες, την άχνη ζάχαρη και τα κουφέτα τα προμηθεύονταν απ’ την αγορά. Βέβαια σε κάποια χωριά (όπου υπήρχαν Μικρασιάτες πρόσφυγες) βάζανε μέσα στο «ζύμουμα»(=ανακάτεμα)  και «μαϊδανό» ή και «μπουρμπόλια απ’  ρόιδου» που συμβόλιζαν  τον «τόπον χλοερόν, τόπον αναψύξεως»!
Η γυναίκα που «ζύμουνι(ε) του σ’τιάρ’» ήταν γνώστρια της παρασκευής αυτής. Αυτό σήμαινε πως είχε ξανακάνει κόλλυβα και ήταν πολύ «πτ’ήδεια»(=επιδέξια, νοικοκυρεμένη).
Οι υπόλοιπες γυναίκες βοηθούσαν και εννοείτε πως έλεγαν τη γνώμη τους. 
Στο κάθε χωριό βέβαια, δεν έλειπε και η «κριτική» για το ποιας «του σ’τιάρ’» ήταν το καλύτερο από γεύση και εμφάνιση!
 Αφού γινόταν το ζύμωμα και έμπαινε η απαραίτητη ποσότητα στο δίσκο που την επομένη θα πήγαινε στην εκκλησία, το υπόλοιπο έμπαινε σε λευκά χάρτινα σακουλάκια που πάνω τους είχαν τυπωμένο σταυρό και μοιραζόταν στα σπίτια του χωριού, σαν κάλεσμα. Πολλές φορές αντί για σακουλάκια χρησιμοποιούσαν πιάτα για το μοίρασμα στη γειτονιά. Αυτήν τη δουλειά την έκαναν πάντα τα παιδιά.
Επίσης την παραμονή στον Εσπερινό, έστελναν κι ένα μικρό πιάτο με κόλλυβα, που ο παπάς διάβαζε «Τρισάι»(=Τρισάγιο).
Ο δίσκος στο πάνω μέρος του είχε στρώμα τριμμένου στραγαλιού κι άχνης. Τέλος ήταν στολισμένος με το σταυρό και τα αρχικά του κεκοιμημένου.
Αυτός ο δίσκος ή μεγάλη πιατέλα, το πρωί ανήμερα του μνημοσύνου μεταφερόταν στο ναό κι όπως αναφέρθηκε παραπάνω ετοιμαζόταν το τελετουργικό. Μαζί με το δίσκο έφερναν και τέσσερα κεριά, μεγαλύτερα σε μέγεθος από αυτά που μοιράζονταν. Το μεγαλύτερο το τοποθετούσαν στο «σιαμ'ντάν'»(=κηροπήγιο) πάνω στο τραπέζι του μνημοσύνου. Τα υπόλοιπα τρία τα κρατούσαν ο παπάς και οι ψάλτες. 
[Αντιγραφή από (ΕΔΩ)]
Τα «σ’τιάρια» της Σαρακοστής
Τις Παρασκευές και τα Σάββατα της Μ.Σαρακοστής οι συγγενείς έφερναν και φέρνουν 
«σ’τιάρια» στην εκκλησία, για να διαβαστούν. Η ημέρα που ξεκινούν τα «ψ’χάτα» αρχίζει 
από το Σάββατο πριν την Κυριακή των Απόκρεω και συνεχίζεται ως την Μ. Πέμπτη.
Τα τρία Σάββατα, δηλαδή των Απόκρεω, της Τυρινής και των Αγίων Θεοδώρων, είναι τα «Ψ'χουσάββατα» κατά την πίστη των Πηλιορειτών.
Αυτά τα Σάββατα είναι για «τ΄ς ψ’χές», λέγανε, όπως άλλωστε και όλα τα Σάββατα του χρόνου είναι αφιερωμένα από την Εκκλησία μας στους «κεκοιμημένους». Τότε οι γυναίκες δεν έκαναν δουλειές ούτε του σπιτιού ούτε άλλες.
Χαρακτηριστικό ήταν το δίστιχο:
«Ανάθιμα απ’ δούλευαν τα τρία τα Σαββάτα,
του Κρεατ’νό του Τυρ’νό και των Aγιών Θoδώρων».
Τα κόλλυβα τούτα, ήταν συνήθως απλά κόλλυβα-σ'τιάρια- χωρίς ζάχαρη και άλλα υλικά.
Ο παπάς είχε ένα μεγάλο πανέρι που εκεί όλες οι γυναίκες έριχναν το «σ’τιάρ’» από το πιάτο που έφερναν. Μαζί έδιναν και τα ονόματα των προσφιλών νεκρών γραμμένα στο «ψ’χουχάρτ’». Οι ίδιες  «έμπηγαν μες στου σ’τιάρ’» κεριά αναμμένα. Οι γυναίκες  που συμμετείχαν, πλησίαζαν στα κόλλυβα και «μακροπροσκ’νούσαν». 
Στο «Τρισάι» που ακολουθούσε ο παπάς «τα διάβαζι(ε)» μνημονεύοντας τα ονόματα. 
Μετά έξω απ’ το Ναό, «ρουεύαν’» (=μοίραζαν) το περιεχόμενο του πανεριού. Βέβαια είναι ευνόητο πως όλοι έψαχναν να βρουν «φτιαγμένου σ’τιάρ’» που ήταν γλυκό, αν υπήρχε βέβαια! 
Περιττό να επαναλάβουμε και τη χρήση αυτών των κολλύβων για το μάντεμα του γαμπρού. (ΕΔΩ)

Φράσεις
-Να φά του σ’τιάρ’ σ’!  (κατάρα -να σε δω πεθαμένο)
-Κάν’ μνημόσυνου μι ξένα κόλλ’βα (με έξοδα άλλων)
-Μνημόσυνου μι ξένα κόλλ’βα δε γιένεται

ΠΗΓΕΣ
-Λαογραφικά Σύμμεικτα, τμ Γ΄, Νικ. Πολίτης, 1931
-Περιοδικό ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ, Ζωσιμά Εσφιγμενίτη, 1899
-Εμπειρίες- Διηγήσεις

Σχετικά με τα Ψυχοσάββατα κλπ, δείτεκαι (ΕΔΩ) στο ΦΙΡΙΚΙ
Viewing all 380 articles
Browse latest View live